Sögusagnir: Þrjú tímamótaverk og einu betur er titill á nýútkominni bók eftir Jón Karl Helgason. Verkið fjallar um skáldverk sem varpa áhugaverðu ljósi á eigið eðli, tilurð sína eða viðtökur. Hefð er fyrir því að kalla þessi verk sjálfsögur á íslensku en Jón Karl kynnir fleiri hugtök til leiks, svo sem sögusagnir og sjálflýsandi bókmenntir.
Meðal þekktra erlendra verka sem tilheyra þessari hefð eru leikritið Sex persónur leita höfundar (1921) eftir Luigi Pirandello og skáldsagan Ástkona franska lautinantsins (1969) eftir John Fowles en í Sögusögnum er sjónum einkum beint að þeim þremur skáldum sem marka sjálfsöguleg tímamót hér á landi, strax um miðja síðustu öld, í og með til að bregðast við þversögnum í eigin lífi. Þetta eru þeir Sigurður Nordal með leikritinu Uppstigningu (1945), Elías Mar með skáldsögunni Eftir örstuttan leik (1946) og Gunnar Gunnarsson með skáldsögunni Vikivaka (1948). Verkin þrjú eru sett í samband við alþjóðlega bókmenntaumræðu, þar á meðal fagurfræði skáldanna André Gide og Jorge Luis Borges, en einnig umfjöllun fræðimanna um greinarmun módernisma og póstmódernisma. Síðasti kafli Sögusagna er helgaður skáldsögunni Turnleikhúsinu (1979) eftir Thor Vilhjálmsson og tengslum hennar við póstmódernísk verk eftir Borges, Umberto Eco og John Barth.
